Het is traditiegetrouw afzien bij de lenteklassieker Nijmegen – Groesbeek – Nijmegen. Ongeacht de rest van het wielerprogramma is de lenteklassieker altijd een klasse apart. De schoenen werden strak gestrikt, om ontsnapping van het laatste restje moed dat hier reeds in was gezonken tegen te gaan. De das werd nog eenmaal recht gehangen en ontdaan van een eventueel pisgeultje, het oog wil immers ook wat. En met een ogenschijnlijk nuchtere blik, die een paar flessen bubbels moest verhullen, vertrok de kopgroep met maar liefst twee kopmannen, één sjaars, en een paar voorbeeldige meesterknechten. De rit door Groesbeek leidt onherroepelijk -en vrij snel- naar een aantal bergetappes. Een mooi klusje voor een koppeltje knechten dat voorop reed. Niet voor lang echter, want die ‘wisten de weg niet’.
Ongeveer halverwege voert de koers langs De Linde. Dit DIKA van het noorden, zuiden, oosten, van Groesbeek is bij velen slechts als naam bekend vanwege de nachtbus die er vanuit Nijmegen heengaat. Doorgaans gevuld met kots, minderjarig ontspoord tuig en meerderjarig ontspoord tuig. Achter De Linde klonk wat beatmuziek en het peloton besloot tot een korte pauze: “eropaf!”
Er bleek een heuse knalfuif aan de gang te zijn. Het doel was niet helemaal duidelijk. Het festijn vond plaats bij voetbalclub Achilles ’29, maar van voetballen was geen sprake. Verdere deductie werd subiet bemoeilijkt door bier.
Fresku was er ook. Maar die wist ook niet wat er aan de hand was, die zaaide alleen twijfel.
Zoals u zult begrijpen duurde de pauze langer dan gepland, waardoor de Gongdelegatie helaas het Coupe de Tempeliers ’16 niet meer heeft gehaald.