Ter uwer vermaak: een selectie van de verhalen die de Geest dit jaar door het huis blies. 

Healthyfoods

“Nu moet je eens even goed luisteren Willem! Weet je namelijk wel dat…” Willem senior onderbrak zijn dagelijkse blogmomentje en legde zijn telefoon weg, geirriteerd omdat hij bijna zijn zichzelf opgelegde minimum van zo’n dertig #healthy-hastags voor zijn nieuwste instagrampost had behaald.

Willem jr wist hoe laat was. Zijn vaders’ paradepaard was van stal gehaald, schraapte haar hoeven en zou het komende halfuur non-stop briesend door de keuken draven. Willem had zijn vader graag onderbroken , maar de met quinoazaad en havervlokken gepaneerde tofuhap waar hij nu ongeveer een kwartier op aan het kauwen was, was inmiddels een uitgedroogde smaakloze breibal geworden die de productie van nieuw speeksel dusdanig hinderde, dat het einde ervan voorlopig nog niet in zicht was. Willem kon er niet onderuit.

“…in 1596”, ging zijn vader verder, “heeft jouw groot-groot-groot-groot-grootvader…’

Willem wist het allemaal al wel. Zijn opa, dé Willem Barents, was een avonturier, een wetenschapper en een ontdekkingsreiziger geweest. Volgens zijn vader was het een groot spannend en heldhaftig avontuur geweest – dat Hollywood het nooit op had gepakt was hem dan ook een raadsel. De 16^e eeuwse Willem was een lichtend voorbeeld geweest voor generaties, de trots van de familie Barents, een belangenloze maar o zo dappere Samaritaan die zijn leven had gewaagd voor het verbeteren van de levenskwaliteit van de mensheid. Volgens Willem jr was Willem Barents voor zijn vader ongeveer wat Kanye West voor Kanye West was – alles, en aan junior de nobele taak om als jongste mannelijke Barents de familienaam, de bijbehordende idealen en trots voort te zetten.

“…de mankrachten en moed verzameld voor een ongelofelijke reis…” predikte Willem senior statig verder, bijna alsof hij uit de Bijbel citeerde.

Willem wist niet of dat het gewoon puberaal opstandig gedrag was jegens zijn vader. Misschien was het gezond skepticisme maar hij vermoedde eigenlijk dat het zijn dierlijk instinct was dat hem zich zo deed afzetten tegen zijn vaders’ eetgewoonten. Hij kon er tenslotte niks aan doen dat alle vijf zijn zintuigen chronisch afkeurend signaleerden dat het dieet dan zijn vader hanteerde gewoon geen porem was. Het was, rauw, veganistisch en goor.

“…en zo ging hij met gevaar voor eigen leven op zoek naar gezonde specerijen uit het Oosten…”

Willem wist zijn kokhalsneiging, deels door de nog altijd onverteerbare tofubal in zijn mond maar vooral door de misplaatste trots en onwetendheid van zijn vader, nog maar net te bedwingen. Barents was helemaal niet zo’n held volgens Willem. Het was een oppertunistische ondernemer geweest, vooral op zoek naar lékkerder eten, en geld. Een keiharde zakenman die had gepoogd zichzelf te verrijken door een kortere en wistgevendere zeevaartroute naar het oosten te vinden maar wanhopig faalde, vast kwam te zitten in het ijs en een dozijn mannen de dood in had gejaagd voordat hij op de terugweg zelf bezweek aan scheurbuik.

“…en door zijn gezonde leefstijl heeft hij het nog zo lang volgehouden, ha!” Zijn vader keek zelfgenoegzaam rond.

Willem senior wist het weer mooi te brengen maar Willem wist wel beter. Een zeevaarder die vast komt te zitten in het ijs is geen goede zeevaarder. Iemand die per ongeluk Nova Zembla ontdekt waar die móet overwinteren omdat zijn boot stuk is, is geen ontdekkingsreiziger maar een slechte kapitein met misplaatste credits. Iemand die een winter op de Noordpool overleeft maar doodgaat op de terugweg is geen avonturier maar een mislukkeling. Maar vooral, iemand die dood gaat aan scheurbuik is géén dieetgoeroe. Tuurlijk at hij geen ongezonde dingen, die zijn ook moeilijk te vinden halverwege de noordpool. Willem Barents zou waarschijnlijk een moord hebben gedaan voor een Quarter Pounder of godbetert een frikadel met discodip.

“Dus jongen, eet dat bord maar goed leeg, dan heb ik zo nog een heerlijke hooi met witlof smoothie voor je!”

Senior wist zichzelf te overtreffen op veganistisch vlak met twee grote glazen grijze brei met een rietje en ging verder met zijn dagelijkse blogmomentje.  Willem’s zintuigen raakten in paniek. Willem stond op om te protesteren en zijn vader nu eens goed vertellen dat, een hooi met witlofsmoothie  er niet uit zag als eten maar meer leek op papier mache, maar vooral om duidelijk te maken dat Barents geen mythische cultheld was. Hij was geen avonturier, hij was geen kapitein, hij was geen held en hij was vooral geen dieetgoeroe. En terwijl Willem opstond schoot de tofubal achter in zijn keel, kwam daar vast te zitten en Willem zakte hij geruisloos ineen.

Senior had niks door en liep al kijkend op zijn mobiel weg van tafel. Hij was tevreden met zijn zojuist behaalde hashtagquota… “#HealthyLiving #happyhealth #healthylife #instahealthy #youonlylivehealthy #veganslivelonger

– SJMDB

 

 

S.D.F

Toen ik klein was had mijn oom Henry me al uitgelegd dat alles wat schoonheid bezat nutteloos was, omdat de schoonheid van iets dat nuttig was direct teniet gedaan werd door het feit dat we het nodig hebben. Mijn vader probeerde dan mijn moeder daarmee te vergelijken, maar toen ze eenmaal vertrokken was scheen ze toch niet zo nutteloos te zijn, maar mijn vader was dat ineens wel. Mijn moeder had nog wel een briefje voor hem achtergelaten:”ik heb je ring neergelegd in het sleutelkistje.” Ze had geen uitleg of iets erbij gezet, alleen het bericht dat mijn vader de ring mocht behouden. Oom Henry had mijn vader toen geprobeerd te kalmeren met de wijsheid dat huwelijk alleen verzonnen is om te zorgen dat een echtpaar bij elkaar blijft zodra alle liefde uit de relatie gewrongen is. Pap had volgens hem blij moeten zijn dat Moeder de façade doorhad en het verbrak, voordat ook zijn leven er door verzwolgen was. Tegen mij vertelde hij het goede nieuws dat ik nu mijn eigen moeder mocht gaan uitkiezen. Ik heb voor Pamela Anderson gekozen en droomde s’nachts dat ik nog steeds borstvoeding ontving van mijn “nieuwe moeder”

Op mijn achttienjarige verjaardag heb ik nog een kaartje van mijn oude mama ontvangen. Ze had me nog toegestopt dat ik alleen een excuus aan mezelf verschuldigd was en dat ik niet geclaimd moest worden door de wereld.  In eerste instantie minachtte ik mijn moeder doordat ze dacht dat ze zich met mijn leven kon bemoeien nadat ze het zo abrupt verlaten had. Toen zag ik echter op de postzegel een kleine palmboom en een kokosnoot. Dit betekende dat mijn moeder sinds haar vertrek tienduizend kilometer heeft gereisd, waar mijn vader daarentegen nog steeds in het gebied tussen de bank en de drankkast leeft. Ondanks mijn minachting was ik toch onder de indruk en nam ik haar advies ter harte. Ik dacht in  eerste instantie dat een studie geschiedenis daar perfect voor zou dienen. Ik zou van eeuw naar eeuw kunnen springen en ze zouden me nooit kunnen volgen, maar na drie jaar studie dacht ik daar toch iets anders over. Ik bezat nu bijna een bachelor en een lening aan de Staat dat 5 cijfers kende, bovendien was mij uitgelegd dat ik of het lerarenberoep in moest of de politiek. Bij de een werd ik betaald door datgene wat ik probeerde te ontsnappen en bij de andere verdedigde ik het.

Echter in Rome, waar ik was voor een Minor, vond ik een derde optie. Eentje met evenveel baanperspectief als de anderen en minstens evenveel invloed op de wereld. Ik zou het zwerversbestaan in gaan. Ik prevelde het advies dat mijn moeder mij gaf nog eenmaal over mijn lippen, er volgde een gelukzalige kreet achteraan: “Eureka!! Dit is het!.”  Ik pakte mijn koffers en smeet ze uit het raam, versnipperde mijn papieren en rende  de straat op, precies waar ik zijn wilde.

– anonieme schrijver

 

 

Ook de kunst van het gesproken gedicht is dit jaar bedreven:

Waarde heren,

Het mag nu eindelijk eens zo verkeren, dat ik voor u sta op een avond waarop wij gezamenlijk de literatuur eens gaan eren.

Het zal menigeen van u misschien schokkeren, een deelavondvullend programma in rijmvorm waar hopelijk een sjaars of drie nog iets van kan leren.

En al u andere stoffige gongers.

Pretenderend om de meester van het woord te zijn, maar woorden zijn veel versatieler in te zetten dan wat je leest in Bomans of hoort van Boudewijn.

Wanneer is de laatste keer dat u eens uit de doos dacht?

En de laatste keer dat u uit uw comfort zone stapte, op zoek naar het onbekende?

Iets waar u risicovol in durfde te investeren, eeuwig jagend op persoonlijke dividenden?

Jezelf verreiken doe je door je grenzen te rekken, en falen is daarin eerder regel dan uitzondering – alleen zo wordt u sterker.

Maar genoeg liftende woorden uitgesproken, ik ben geen mondelinge taxi.

Als u de klok heeft horen luiden, kom dan samen de klepel met me zoeken dit jaar, wie weet beginnen we een fractie?

En als de fractie ook maar een klein gedeelte van de fractie, weet te delen met de overige Harries, wie weet zit ik hier volgend jaar met no worries te luisteren naar eloquente uitweidingen over McFlurries, Sletlana’s en de zogenaamde te pittige curries van Mokveld.

Ik heb de muziek horen spelen, maar ben nog lang opzoek naar het klokkenspel.

Ik probeer tussen de regels van de artikelen door te zoeken naar de betekenis,

maar kom er vaak achter dat ik me stuk aan het kijken ben op een artikel van De Speld, ja wat betekent dit?

Een avondje spreken als deze maakt uw praeses blij. Minder lachen doe ik wanneer ik zie dat sommige van uw verhalen zijn geschreven voor een appel en een ei.

U weet zelf wie u bent, ik ga geen namen noemen. Maar sommigen spreken zo fijn, dat ik het meer zou waarderen als malariamuggen melodisch om me heen zouden zoemen. De Bezige Bij is alleen op zoek naar honingbloemen en laat het zure achterwege. Dus neem alstublieft eens de directe route naar een succesvol verhaal en niet de achterwegen.

Midden in je zin kappen, fout gebruikte grappen. Steken onder water naar boven halen puur om er zelf om te lachen.

De eeuwige sarcast is er een van de laagste klasse.  Het stille slachtoffer mag van mij geruisloos gaan verkassen. Het recht van zelfverdediging vat ik Amerikaans op. Schiet eerst met scherp, en stel dan pas de vragen, maar pas op.

Als je schouders te zwak zijn om van je daden de consequenties te dragen, dan is het stom.

En niet geschoten is altijd mis, maar soms ligt in het niet schieten juist de betekenis.

De dingen die je niet zegt, die gaan harder voor zich spreken. En ware vriendschap ontstaat pas na jaren, en niet in je eerste 52 weken.

Wee aan diegenen die waardering eisen op basis van hun jaren van aanwezigheid, gekenmerkt door vrijwel vanzelfsprekende overlevingstalenten tonen in vredestijd.

Doe je dit lang genoeg dan veranderd vanzelf je naam, en je faam, ben je misschien ouderejaars of spendeer je de betere helft van je twintiger jaren, rennend erachteraan.

Praeses, wat een eretitel. Mijn taak is het niks anders dan zijn van olie in een blik sardientjes. De houdbaarheidsdatum verlengen van dit dispuut, en dat alles, doe ik graag voor – minder dan een tientje.

De mensen die respect eisen, en niet verdienen, stelen van zij die moeite steken in het bescheiden houden van de hele gongmachine. Voor zover ik dit schouwspel mechanisch noemen mag, een monopolie op de Geest heb je namelijk alleen in gedachte.

Ik zie een gezelschap van mannen, sinds 1927 vroeger beter. Propria Cures heeft in retrospectief van de beste afgekeken. Laten we vanavond eerlijk zijn over wat we doen, en wat we menen te weten. Het zogenaamde bastion van literair, hoogstaande, verpersoonlijkte verzameling van faits divers zet geen zoden aan de, hedendaagse dijk van onverschilligheid die ik met tranen in mijn ogen en pijn in hart moet benoemen, als eigenschap van de meeste jongeren van mijn leeftijd.

Het spijt me vooraf van de dingen die ik ga zeggen. Nee toch niet, op een literaire avond als deze gaan we namelijk samen vanavond de bergen verzetten. Geen peiler op aarde die de tand des tijds alleen weet te doorstaan. Geen verhaal van waarde dat het ver weet te schoppen zonder een naam. Dus zie dit gesproken woord van mijn part als een aanklacht tegen de ongonger binnen onze gelederen. Voor zover die met een verschuilende glimlach aanwezig is aan tafel en zichzelf weet te verdedigen.

De rat in de keuken is vaak ook degene met het beste verhaal, maar wanneer de kat van huis is dansen juist de muizen op tafel.

Verhalen verteld vanuit het vel van mijn nagel

Dus laat me u vragen; voor u gaat wikken en wegen, zich beraden en klagen.

Hoe zwaar mag het wegen?

Uzelf verraden en daarmee,

Toestaan dat de – on-boek lezende, la-tijns sprekende, ongonger binnen onze gelederen de rest zijn verhalen door ons laat dragen als ezelen! |

Geen zachte woorden over harde daden spreken is dit jaar het credo. Dus beste ongonger van nu – of later- if you didn’t get the memo!

At the Gong we don’t play around boy, like play-do, or Lego.

Amici, voel dit alstublieft niet in uw ego.

Want als u geraakt ben door de gift van het verhaal,

Dan zal uw licht u beschermen tegen het duister, en lijken deze woorden voor u banaal.

En voor ik nu voor mijn daden ga boeten, krijgt u nog de hartelijke groeten

van de man die zachte kanten kent, maar ook soms zo hard kan komen als hagel op een koude dag.

En ik hoop dat wanneer u eens aan mij denkt zegt:

hij was soms ook zo zoet als hagelslag

Vae Soli

– AAA