(Door: RPdD)
Oppermachtigheid. Het idee dat je je hele leven kan besturen. Niet alleen je eigen leven, maar misschien ook wel HET leven. Dit idee zit ergens in ons geplant als iets dat mogelijk is, maar wat houdt het allemaal in? In principe is het een wens tot het worden van een Godheid, een Messias, maar dan…… voor jezelf.
Je zou dan precies weten welke stap welk gevolg heeft en weet hoeveel parallelle universa worden gecreëerd met iedere keuze.
De aporische vraag: ”Hoe bereik je pure rationaliteit?”
Zal door jou gewoon beantwoord kunnen worden en op fonetisch en grammaticaal gebied weet je precies wat voor gevolgen je woorden hebben. Jij bent de foneticus!
Dit is natuurlijk zo lang wij “menselijk” zijn onmogelijk. Immers staat onze menselijkheid ons niet toe buiten ons zelf te keren. Wij hebben altijd een bril op waarmee wij onze eigen “kleur’ geven aan de gebeurtenissen om ons heen. Sommige erkennen dat ze nogal subjectief zijn en nuanceren hun mening om daar blijk van te geven. Anderen creëren een hele “Fatosphere” om hun mening ‘academisch’ te gaan onderbouwen.
Menselijkheid heeft iets beeldschoons, maar tegelijk ook iets droevigs. Men probeert zo ontzettend hard zichzelf en zijn/haar omgeving te trivialiseren. Maar helaas blijft dit altijd een tevergeefse poging. Zelfs als iemand tegen je zegt dat hij iets zal doen, dan nog is er een kans dat hij twee seconden later vergeet dit te hebben gezegd. Op het moment dat je hem dan ter controle opbelt, beantwoordt hij met een: ”Ohja, dat zal ik meteen gaan doen”. Waar je denkt controle te hebben blijkt dat toch achteraf een portie naïef optimisme te zijn geweest.
Het volgende stukje draag ik voor aan dat ene meisje dat op de bovenste verdieping bij de koffiehoek werkte deze dinsdag, ik verzeker dat ik geen stalker ben.
Toen ik na een uurtje studie niet meer mijn aandacht bij het paper kon houden koos ik er voor een kopje koffie te gaan halen. Ik haal mijn koffie normaal altijd bij de machine om zo min mogelijk menselijke interactie te moeten verdragen, maar toen vielen mijn ogen ineens op een meisje. Ik zag haar en ik Moest haar stem horen, opdat ik het voor eeuwig in de klankkast tussen mijn oren kon doen herhalen. Ik wilde met haar een gesprek beginnen maar zocht toch toevlucht in het simpelweg bestellen van een kopje koffie.
Wat ik eigenlijk wilde zeggen had niets met koffie te maken, want wat ik eigenlijk wilde zeggen was dat iedere keer dat ik haar zag mijn ogen begonnen te tranen en mijn zenuwen begonnen te leven. Ik wilde haar ex-vriendjes stuntman zijn en durven wat hij niet heeft gedurfd: Haar vertrouwen. Als ik haar een liefdesgedicht zou schrijven zou ik erin zetten dat ik haar hart als een kaars wil verwarmen en haar permanent in de schijnwerpers van mijn en ieders leven wil zetten. Ik zou schrijven dat ik verliefd ben en mijn verliefdheid is zoals het leren fietsen: zonder trainingswieltjes, roekeloos en zonder bescherming, opdat de littekens het verhaal kunnen vertellen van hoe ik voor je viel.
Na acht keer geprobeerd te hebben een gesprek aan te knopen, heb ik toch ieder keer voor het kopje koffie gekozen. De koffie smaakte bitter en mijn hart was keihard aan het bonzen, maar ik wist niet of het door haar of door de koffie kwam….