Vol goede moed begon praeses Abdel Aziz aan zijn dag: “Zo nu en dan krijg je naar je hoofd geslingerd dat er op dinsdag meer ‘gezelligs’ moet gebeuren, in plaats van al dat ‘inhoudelijke’ en ‘serieuze’. Belachelijk natuurlijk: er gebeuren gezellige dingen zat voor ouderejaars- ja, kijk, zo was het altijd al. Het zijn vooral de jongerejaars die dit hedonistisch sentiment delen, omdat zij -grappig genoeg- geen inhoud hebben; kwinkslagen gebruiken op de verkeerde momenten in een verhaal; weinig karakterontwikkeling tonen in hun pro- en antagonisten; onvoldoende fingerspitzengefühl  hebben om aan te voelen wanneer zij hun toonhoogte- of stemgebruik- moeten inzetten, om een spanningsboog te creeëren- of juist deskundig tot haar climax te laten komen; weinig doordachte gespreksstof hebben; zich distantiëren van hun publiek, en bovendien: verschrikkelijke stem-immitaties gebruiken.

Zo hoorde ik Buschman eens een verhaal vertellen, aan het begin van de avond, over twee Britten, die een discussie voerden over Olympe de Gouges’ Déclaration des droites de la Femme et de la Citoyene,  een uitstekend boekwerk, vol proto-feministische theorieën. Wat schetst nou mijn verbazing? Halverwege zijn verhaal, begint die man een bizar Cockney-dialect te gebruiken, wat de geloofwaardigheid van de treffing volledig teniet deed. Het sloot to-taal niet aan op de laat 18e-eeuwse invloeden van ongeïnteresseerde feitenrelazen, die academici destijds bezigden. Bovendien benoemde hij, in zijn clowneske immitatie, nieteens waar nou precies de tekortkomingen zaten tijdens de Franse Revolutie, in het erkennen van gendergelijkheid. Erg jammer, natuurlijk. Daar moet ik me dan toch voor verantwoorden, uiteindelijk. Ondertussen lacht die Buschman in zijn knuistje zijn weg terug naar de banken.

Na een korte berisping, konden we in het laatste uur van de dispuutsavond luisteren naar Tittse, die ongetwijfeld een erg roerend verhaal wilde vertellen, aangezien hij bij de eerste drie zinnen de kelder bij elkaar had geschreeuwd, en met zò`n enthousiasme, dat de aanwezige leden – in de veronderstelling dat zij de kwinkslag zojuist hoorden voorbijkomen- iedere zin na de oorspronkelijke drie: “Ik zat vroeger op de Vrije School. En, uhh, daar deed ik best veel dingen. Jazeker!” als een overbodige toevoeging beschouwden, en subiet de kelder verlieten. Ook daarvan gaat mijn plasser niet op middernacht staan, dat snapt iedere hond.

Om het verhaal nou af te maken, dacht ik: “Laat ik eens mezelf als een ‘man van het volk’ tonen en naar het Kroegfestival te gaan, om zo, met het gepeupel lekker, op een dinsdagmiddag, te gaan drinken op een verlaten industrieterein. Populariteit gegarandeerd, toch? FOUT! Onmiddelijk begonnen de ouderejaars, die zich door deze dinsdag-curriculumwijziging ongetwijfeld geschoffeerd voelen, te vragen om een barbecue-ALV, waarbij de nieuwe koers “eens grondig herzien zou worden, onder het genot van vleeswaren die de firma Ahold, middels haar supermarktketen, zou aanbieden in de bonus.” Ik heb zelfs vernomen dat Van Neck bij zijn lokale Albert Heijn heeft nagevraagd, of de zuurste citroenen niet weggegooid konden worden, om deze als garnering te gebruiken van de praesidiale gin-tonic, die daarmee, nog een symbolisch tandje, zuurder zou smaken. De smeerlappen! Zoals u kunt zien, beste interviewer, ben ik er helemaal klaar mee. Ik zal vanavond mijn tranen snel doen verdampen, door boven de kolen te janken. Ik gun het Oud niet om er een op te vangen,zodat het zijn Negroni ‘meer body‘ zal geven, de Judas. U moet nou gaan. Vae Soli.”

Toen aan de sjaarzen werden gevraagd wat zij vonden van het feit dat er zou worden gebarbecued, reageerde Singh namens hen: “We vinden het vooral vervelend dat we wederom moeten koken. Ik sta liever een zure sessie te vangen in de kelder, dan weer, met het schaamrood op mijn kaken, tegen het knappe kassameisje moeten uitleggen dat ik geen bonuskaart heb. Ach ja, ze zullen het vast beter weten.”